Pogodynka
Pora roku: lato
Oto czas, który niegdyś kojarzył się i ludziom, i ich czworonogom z wakacjami. Niektórym dopisywało szczęście i towarzyszyli swym właścicielom w rozmaitych podróżach, inni zaś, przerzucani z rąk do rąk, od babci do ciotki, czuli się odrzuceni i niechciani. W dzisiejszych czasach lato przynosi jedynie nieznośne upały, które błagają o wywieszenie jęzora, a wraz z przygrzewającym słońcem wzmacnia się odór szwendaczy, wędrujących między lasem a ruinami. To także sezon najsilniejszych burz, tornad i innych anomalii pogodowych, siejących chaos. Deszcze są ciepłe, powyłupywane chodniki miasta rozgrzane i gotowe do smażenia na nich jajek, bekonu i poduszek psich łap, a zombie - rozleniwione i spowalniane szybszym rozkładem ciał.
Wędrowny Handlarz
Aktualnie jest nieobecny.
Hej, dzieciaki, chcecie może trochę świeżego towaru? Mam tu coś na młodość, na starość, na szybkiego samobója... A może chcesz żyć wiecznie albo urodzić bachora... ekhem, szczeniaka, bez niczyjej pomocy? No już, chodź, rozejrzyj się, nie pożałujesz! Charcik, zadowolony z zysków, zapewnił psiaki, że niebawem wróci na tereny stada, by ich skroić z kolejnej porcji Kostek. Zrozumiał, że kluczem do sukcesu są zniżki!
Stan Sfory
Stan: Zagrożenie klęską
Mroczne dni nadeszły... Sforzan dopadły rozmaite, ciężkie do zgryzienia nieszczęścia, które przepowiedziała im dwójka przybyszów - A'lel i Viy Curay. Ponadto skąpa ilość łowców w stadzie z wolna zaczyna zbliżać psy do wielkiego głodu, bo ileż pożywienia może zapewnić jeden czy dwójka polujących? Dziś pewne jest jedno: dopóki plagi trwają, nikt nie zazna spokoju, żaden żołądek nie zapełni się do cna, a suchość w pyskach i strach będą nam stale towarzyszyć. Strzeżcie się, bo biada tym, którzy nie dołączą do grupowej akcji ratowania Sfory albo spróbują przetrwać w pojedynkę!

12 października 2020

Od Rabastana cd. Xaviera

 [Czas: przed Plagami]

Przesunąłem się w bok, trzymając nisko na łapach i warknąłem na Szwendacza, starając się dać pozór, że coś robię. W rzeczywistości zaczynałem jednak panikować. Zrobiłem kółko truchtem wokół przeciwnika, raz, drugi, trzeci. Xavier stał w dość dużej odległości, wyraźnie dawał mi do zrozumienia, że mam się z tym uporać samodzielnie.                                       
Myśl, Rabastan, myśl, powtarzałem w głowie, jednak im usilniej szukałem, tym bardziej utwierdzałem się w przekonaniu, że nie mam zielonego pojęcia jak zabić potwora. Jak na razie jedynym plusem było to, że krążąc na około niego, utrzymywałem się poza jego zasięgiem. Zombie tylko obracał się wokół własnej osi i wyciągał szarawe ręce chcąc mnie złapać. Nie był jednak wystarczająco szybki, także moją szansą było okrążanie go, dopóki czegoś nie wymyślę. Po kilkunastu okrążeniach poczułem zawroty głowy, więc zmieniłem kierunek biegu, wciąż utrzymując równe tempo. Skoncentrowany na mnie Szwendacz zrobił to samo, ale z lekkim opóźnieniem.
Mimo że początkowo się od tego wzbraniałem, mój wzrok zabłądził ku górze i skupił na sylwetce zombie. Przez częściowo rozłożone ciało, trudno było to ocenić, ale musiał mieć mniej więcej trzydzieści lat, kiedy zachorował. Miał na sobie postrzępiony kombinezon nieokreślonego koloru i jednego wielkiego buta, którego od rozpadnięcia powstrzymywały chyba tylko zgromadzone na nim warstwy zaschniętego błota. Od żywego trupa cuchnęło mułem i zgnilizną.
Spojrzałem w zmętniałe oczy i przypomniałem sobie humanoidalne monstra, które jeszcze nie tak dawno bez wahania zabiły moją rodzinę. Poczułem ogarniający mnie gniew i bezsilność. Odgoniłem niechciane myśli, ale resztki współczucia do Szwendacza prysły. To już nie był człowiek, tylko potwór. I nie było niczego, co mogłoby to odwrócić. 
Spojrzałem w głąb tunelu, zauważając spory kamień pod ścianą i w mojej głowie wykiełkował plan, może nie doskonały, ale na pewno lepszy niż żaden. Znów skupiłem się na Szwendaczu, który chyba był w nienajlepszej formie, skoro wciąż żyłem. Zaszczekałem wyzywająco i wypełniony nagłą śmiałością przebiegłem między jego nogami. Spłoszył mnie dopiero dotyk rozpadających się palców, muskających moją sierść. Odskoczyłem i otrząsnąłem się. 
Ponowiłem okrążanie zombie, przyjmując bardziej powolną, ale bezpieczniejszą taktykę. Spojrzałem nieufnie w górę i fuknąłem na Szwendacza, mrużąc oczy. Odrzuciłem wszystkie myśli, skupiając się tylko na zlikwidowaniu przeciwnika.
Z każdym okrążeniem zbliżałem się do głazu. Pięć metrów, cztery, trzy i pół, dwa, jeden... Kiedy zombie stał dokładnie między mną, a kamieniem, zatrzymałem się. Atak z jego strony był kwestią sekund. W uszach dzwoniło mi ze zdenerwowania, a bicie serca czułem aż za bardzo. Jak to mówił Tata - teraz albo nigdy.
Jednym susem przemknąłem tuż obok Szwendacza, ocierając się o jego ubłocone spodnie. Drugi skok - na głaz. Przy obrocie jedna łapa obsunęła mi się nieco, niemalże przyprawiając mnie o zawał serca, ale skoczyłem. Łapy zatrzymały się na plecach żywego trupa i razem runęliśmy na ziemię.


Xavier?

Nowy tryb funkcjonowania

Drodzy i drogie,
wedle tego, co wywnioskowaliśmy z wyników ankiety na Discordzie zdecydowaliśmy się na zmianę sposobu, w jaki funkcjonować odtąd będzie nasz blog. Wszyscy widzimy, że aktywność stoczyła się do okrągłego zera, a jako iż włożyliśmy wszyscy ogrom pracy w tworzenie historii sfory, nie zamkniemy strony ani nie zawiesimy jej działania, za to REZYGNUJEMY OFICJALNIE Z NORMY OPOWIADAŃ, którą trzeba było wyrabiać w zgodzie z zasadami zawartymi w regulaminie.

Wasze pieski są bezpieczne, nie grozi im wydalenie za brak aktywności. Możecie pisać wtedy, kiedy najdzie Was wena oraz ochota. Nikt nie będzie do niczego zmuszany, jednak zachęcamy też, by nie rezygnować na dobre z pisania w imieniu swych postaci.