Od Erge - Wyprawa #1

Słońce chyliło się już ku zachodowi, a ja, jak to zazwyczaj o tej godzinie, kierowałem się w stronę siedziby po odbytym patrolu. Ku mojemu zdziwieniu ruiny miasta, jak i most zdawały się być ostatnimi czasy nie odwiedzane przez zombie, rzecz jasna nie było w tym nic złego, ba, niektórzy powiedzieliby, że to wręcz znakomicie, jednak jak przystało na szeptacza, dla którego bezpieczeństwo sforzan było bez wątpienia na pierwszym miejscu, było to według mnie co najmniej dziwne i niepokojące. Burczący żołądek zaczął mnie już powoli irytować, toteż przyśpieszyłem kroku, gdy znalazłem się w jedynm z wielu tuneli, które prowadziły do samego serca metra, a także ruin starego fastfooda, w którym Xavier zazwyczaj rozdzielał nam zadania. Droga dłużyła mi się niemiłosiernie, głównie przez fakt, że mimo iż nie musiałem dzisiaj interweniować, byłem zmęczony nawiedzającą mnie od kilku dni rutyną. W duchu modliłem się, by bez problemów dotrzeć do kwatery głównej, odbębnić raport, który miałem już starannie przygotowany w głowie i w końcu móc odpocząć od przytłaczających mnie obowiązków. Skapujące z sufitu krople wody, bądź wodopodobnej cieczy wygrywały wolne melodyjki, niesione echem po wszystkich tunelach, pomagały mi one choć na chwilę odwrócić uwagę od tego, w jak okropnych czasach przyszło nam żyć, a także rozluźnić się po stresującym dniu. Przystnąłem jednak w momencie, gdy znalazłem się tuż przed rozwidleniem dróg, a mój wzrok powędrował w stronę jednego z ciemnych tuneli. Przeszył mnie zimny dresz, biegnący od ogona, po same uszy, które sterczały, uważnie nasłuchując przeraźliwych odgłosów, które na dobre stłumiły odgłosy kropli, odbijając się ścianami jednej z dróg. W jednej chwili nasilił się także odór rozkładającego się mięsa, który utwierdził mnie w przekonaniu, że szykujący się do spania sforzanie są w ogromnym niebezpieczeństwie. Poczułem zastrzyk adrenaliny, która nie pozwalała mi stać bezczynnie w miejscu, bez cienia zawahania ruszyłem dobrze znanym mi już tunelem, nie chcąc ryzykować udając się tym drugim, który jak mówiła Bloodhundur nigdy nie został całkowicie dokończony i stał się domem zmutowanych szczurów. Mimo iż droga istotnie była krótsza, gdyby cokolwiek poszło nie po mojej myśli, nikt nie dowiedziałby się o nadchodzącym szwendaczu, a to z kolei mogłoby doprowadzić do nieodwracalnych zmian w liczebności naszej sfory. Miałem jedynie nadzieję, że dam radę dogonić dwunożnego potwora.

Erge rusza za szwendaczem