Głęboką ciszę w wagonie przerwało łakome i przerażone łapanie powietrza przez drżące ciało króla szczurów. Nie wiedział który to już raz, którą noc z rzędu nie przespał całkowicie, przez koszmary i własną przeszłość. Gdy zamykał oczy, za każdym razem widział pyski zmordowanych dusz, tak płaczliwie błagających o litość, dopóty ich gardła nie zostały zalane krwią, a usłyszeć już można było bulgot. Takie młode, pełne inicjatywy, mimo że wokół wszystkich panowało jedno wielkie nieszczęście, Mirage im zazdrościł. Te psy widziały w ich czwórce wybawienie, miały ich za bohaterów, czuły w sobie ten płomień pewności i optymizmu, pchającego ich ku światłu życia. Nie chciały się poddać, ich instynkty i samozaparcie przewyższały nawet ego Xaviera. Czarny basior już od dawna wyprany był z takich uczuć, jedyne co miał w sobie, to myśl, że może się naprawić, jeśli Blodhundur nic się nie stanie. Nie zależało mu na własnym dobrze, oh nie, ten śmierdzący odpadek uważał siebie za najgorszego, niewartego dobrej uwagi. Chciał ją oddawać innym, co doświadczyć mogła garstka. Sforzanie jak najbardziej posiadają nad sobą jego cień, stoją pod jego łapami i są bezpieczni, tak przynajmniej uważał, lecz w ogień rzuciłby się za nimi. Te chłodne tęczówki, melancholijnie obserwujące jego sylwetkę, gdy przemyka przez kolejne truchła, a jednakże oddające mu troskę. Zapach łąk i zbóż, lekko smagający jego nozdrza, ciemny orzech, ten błysk, niezgaszony jak jego dusza, i kolejne, które gdyby mogły, rzucałyby w niego sztyletami oraz ogniem. Blodhundur, Malcolm i Xavier. To oni stanowili część umysłu Mirage. Spartaczonego i zeszmaconego przez samego siebie, dawno poddanego.
Chciał oddać własne serce, by wszystko wróciło do normy.
Ale obie te rzeczy nie istnieją. I nie będą.
Otulił mocniej swą siostrę, złożył pocałunek na czole i modlił się o lepszy dzień.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz